Hoe kun je een Oplossingsgerichte interventie vinden als je vastloopt in je gesprekken met een bepaalde gesprekspartner?
Hierbij een praktische tip!
Ik hoorde in de training het voorbeeld van een cliënt die maar blijft zeggen ‘Ik wil dat jij een huis voor me regelt’, wat helaas helemaal niet kan. En de cliënt onderneemt ondertussen zelf geen actie om de door haar ongewenste huidige situatie te veranderen. Het gesprek met de cliënt herhaalt zich en je zit vast…
Nu kun je heel praktisch werken met ‘De checklist voor de Oplossingsgerichte coachvraag’. Hierin noemen we 3 elementen: WIL, WERKT en ERKENNING. Pak een papiertje en ga in gedachten deze 3 elementen af.
WIL
Wat weet ik over wat de cliënt WIL?
De cliënt wil een huis èn wil dat ik dat regel. Ik kan wellicht niets met dat tweede, maar het eerste element wel: zij wil een huis.
‘Stel dat ik (wel) een huis voor u zou kunnen regelen, hoe zou dat dan voor u zijn? Welk verschil zou dat maken? Hoe is dit belangrijk voor u?’ etc.
En dan dus doorvragen op details. Help haar het plaatje van haar gewenste doel helderder te maken. Zo helder, dat het haar kan helpen zelf in beweging te komen om dit te bereiken.
NB : dit is hetzelfde als in het voorbeeld van René over de vrouw met dementie die haar moeder wilde zien. Je hoeft je gesprekspartner niet tegen te spreken. Je kunt de wens voor die werkelijkheid accepteren en in mee gaan.
Ik weet verder nog dat ze ook toch steeds weer met mij in gesprek wil:
‘U gaf aan dat u weer graag met mij in gesprek wilde. Wat hoopt u dat dit gesprek oplevert?’ of ‘Wat hoopt u dat dit gesprek anders oplevert dan vorige keer?’
(herhaalt ze haar verzoek dat je een huis moet regelen, zie dan de p.s. helemaal onderaan dit stukje)
WERKT
Wellicht weet ik nog weinig over wat er nu werkt voor haar en kan ik daar vragen over stellen. Ik weet wel dat ze al een leven lang ergens woont, ik weet ook dat ze nu ergens woont en ik weet dat ze al een paar keer met mij in gesprek is gegaan over haar woonsituatie. Over al deze dingen kan ik vragen stellen:
- ‘U heeft nu een woonsituatie die niet naar uw zin is. Wat in deze woonsituatie is wèl werkbaar voor u? Welke aspecten vindt u wel okee?’
- ‘Hoe helpt het u om in de situatie te blijven waarin u nu bent?’
- ‘Toen u eerder zelf een huis had, wat vond u daarin dan vooral prettig?’
- ‘We hebben nu 3 keer met elkaar gesproken. Hoe helpen onze gesprekken over uw woonsituatie u?’ (en dan eventueel ‘Wat zou ons gesprek hierover met u wèl nuttig maken’)
ERKENNING
Hoe kan ik even loslaten wat ik er van inhoudelijk vindt en van mens tot mens erkenning geven?
Insoo Kim Berg zei ‘Walk a mile in their shoes’…
- ‘Ik vind het echt heel naar voor u dat ik geen huis voor u kan regelen. Ik kan merken dat dit heel belangrijk voor u is…’
- ‘Wat ontzettend vervelend dat u (al zo lang) in een situatie zit die voor u niet werkt’
- ‘Hoe houdt u het vol om te blijven waar u nu bent?’
- ‘Ik kan me voorstellen dat u zo gehoopt had dat ik zou kunnen helpen. Wat naar dat dat helaas niet mogelijk is he…’
Geeft dit wat ideeën?
Enne… nu denk je misschien nog ‘waar haal ik al die vragen vandaan?!’. Komt echt goed! Gewoon blijven oefenen en toepassen en de Jaartraining verder volgen 🙂
Tot slot… ik vind de insteek van René om heel veel tijd aan sterke kanten te besteden heel inspirerend. Misschien is dit een situatie waarin het ook heel goed werkt om veel over haar verdere leven te vragen, en even af te gaan van de discussie over haar woonsituatie. Een Oplossingsgerichte uitspraak is : Leer eerst je cliënt kennen, en dan pas zijn probleem
Succes met puzzelen op wat werkt!
p.s. Wij hanteren 4 interventies om Oplossingsgericht te beïnvloeden (krijgen jullie in januari). Eentje daarvan is het aansturen op een ‘ander middel’: ‘Gegeven dat […] niet mogelijk is, …’ Daarna kun je een vraag stellen over WIL of WERKT.